ഓർമ്മകളുടെ രഥം പിന്നോട്ടുരുട്ടിയാൽ കനകത്തിന്റെ നിറവും കസ്തൂരിയുടെ സുഗന്ധവുമുള്ള അനേകം നുറുങ്ങുകൾ ആരുടേയും ഉള്ളിലേക്കൊഴുകി വരും. പ്രിൻസിപ്പൽ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് അന്നു കാറിലിരിക്കുമ്പോഴെല്ലാം ചിന്തിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത് ഒരു ചെറിയ വലിയ കാര്യം മാത്രമായിരുന്നു, മാഗസിനിലേക്ക് ഓർമ്മയിൽ നിന്നെടുത്തു കൊടുക്കേണ്ടിയിരുന്ന താളിനെപ്പറ്റി മാത്രം!
കോളേജ് മാഗസിനിൽ ഒരു ചെറിയ അനുഭവക്കുറിപ്പെഴുതണമെന്ന് സ്റ്റുഡന്റ് എഡിറ്റർ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു, ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. സാറിന്റെ ജീവിതത്തിലെ മറക്കാനാവാത്ത ഒരു ബന്ധത്തെപ്പറ്റിയാണെഴുതേണ്ടതെന്നും ആ എഡിറ്റർ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു.
അതു കേട്ടപ്പോൾ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചിരുന്നു. പഴയകാല പ്രണയങ്ങളുടെ ഈറനണിയിപ്പിക്കുന്ന അല്ലെങ്കിൽ കുളിരു കോരിക്കുന്ന ഒരു തുണ്ട്, അതാണവരാവശ്യപ്പെടുന്നതെന്ന് ആർക്കും മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
സ്വന്തം ഇരുപതുകളുടെ മാറത്തുകൂടി ഓർമ്മകളെ മേയാൻ വിട്ടപ്പോൾ ഒരു മാർക്കോസിനെ കണ്ടു. ഒരുന്മാദിനിയേക്കാൾ അന്നു തന്നെ പിടിച്ചു കുലുക്കിയത്‌ ആ മാർക്കോസായിരുന്നുവെന്നു ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് വീണ്ടും വീണ്ടും തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
മാർക്കോസ് മാറിയിട്ട് മറ്റാരും അങ്ങോട്ടു കടന്നുവരില്ലെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് മാർക്കോസിന്റെ കഥ തന്നെയെഴുതാൻ തീരുമാനിച്ചു.
മാർക്കോസിനെ കൊച്ചുന്നാൾ മുതൽ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് അറിയുമായിരുന്നു; കാരണം, ആ വീട്ടിലെ എല്ലാപ്പണികളും ചെയ്തിരുന്നത് മാർക്കോസും അനുജൻ തോമ്മായുമായിരുന്നു. അവരുടെ വീടും ആ പറമ്പിൽ തന്നെയായിരുന്നു.
പുതുക്രിസ്ത്യാനികളോട് പൊതുവേ എല്ലാവരും അൽപ്പം അകലം പാലിക്കുന്ന കാലമായിരുന്നെങ്കിലും, തന്റെ വീട്ടുകാരാരും അവരോട് ഒരു വിവേചനവും കാണിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോയെന്നു ഡോ. സണ്ണി ഓർത്തു. അവർക്കാ വീട്ടിൽ സർവ്വ സ്വാതന്ത്ര്യവും ഉണ്ടായിരുന്നു. സണ്ണിക്കു പത്തു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ തോമ്മാ മരിച്ചുപോയി, എന്തോ ഇൻഫെക്ഷൻ വന്നതായിരുന്നെന്ന് പറഞ്ഞു കേട്ടതയാൾക്കോർമ്മയുണ്ട്. ഒരു തൂമ്പാ വരുത്തിയ മുറിവായിരുന്നത്രെ കുഴപ്പക്കാരൻ.
സണ്ണി പൗലോസിനേതാണ്ട് പതിനഞ്ച് വയസ്സായപ്പോളായിരുന്നുവെന്നു തോന്നുന്നു, മാർക്കോസും കുടുംബവും കാസർഗോഡിനു കുടുംബസഹിതം കുടിയേറിയത്. അന്ന് പിടിയാവിലയ്ക് അവിടെ സ്ഥലം കിട്ടുന്ന കാലമായിരുന്നു. കാസർഗോഡിനു പോകുമ്പോൾ അയാൾക്ക് അമ്പത് വയസ്സിനു മേൽ പ്രായം ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നു തോന്നുന്നില്ല.
മാർക്കോസ് കാസർഗോഡിനു പോകുന്നതിനു മുമ്പുള്ള ഒരു കഥയുമല്ല ഡോ. സണ്ണി പൗലോസിനെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരുന്നത്, പകരം അതിനു ശേഷമുള്ള ഒരു കഥയായിരുന്നു.
കാസർഗോഡിനു പോയെങ്കിലും മാർക്കോസ് എല്ലാ വർഷവും നാട്ടിൽ വന്നെല്ലാവരേയും കാണുകയും, ചാർത്തിൽ രണ്ടു മൂന്നു ദിവസമെങ്കിലും കിടക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. മാർക്കോസിന് നാട്ടിൽ വേറെ അടുത്ത ബന്ധുക്കളൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പള്ളിയിലെ ദർശനത്തിരുന്നാളിന്റെ ദിവസങ്ങളിലായിരുന്നു വന്നുകൊണ്ടിരുന്നതെന്നതുകൊണ്ട് അന്തോനീസ് പുണ്യവാന്റെ പെരുന്നാളു കൂടാനായിരിക്കും അയാൾ വരുന്നതെന്നാണ് ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് കരുതിയിരുന്നത്.
വന്നാൽ വെറുതെയിരിക്കുമെന്നു കരുതണ്ട. പുരയിടത്തിലെ എല്ലാ കോണുകളിലൂടെയും അയാൾ പോകുമായിരുന്നു. ഏറ്റവും കൂടുതൽ സമയം അയാൾ ചിലവിടുന്നത് പാടത്തായിരുന്നുവെന്നു വേണമെങ്കിൽ പറയാം. അയാളുടെ കരസ്പർശനം ഒരിക്കലെങ്കിലും ഏറ്റിട്ടില്ലാത്ത ഒരു മരവും വിശാലമായ ആ പുരയിടത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
മാർക്കോസ് പോയതിനു ശേഷം പാടത്ത് കൃഷി കൃത്യസമയങ്ങളിൽ നടക്കുമായിരുന്നില്ല; പണിക്കാരുടെ ദൌർലഭ്യം തന്നെയായിരുന്നു മുഖ്യ പ്രശ്നവും.
താൻ ബി എ ക്ക് പഠിക്കുന്ന കാലം. ഒരു ദിവസം കോളേജിൽ നിന്ന് മടങ്ങുംപോൾ അയാൾ പാടത്തേക്ക് നോക്കി വരമ്പത്തു നിൽക്കുന്നതു കണ്ടു. അയാളീവർഷവും വന്നിരിക്കുന്നുവെന്നു സണ്ണി പൗലോസിനു മനസ്സിലായി. സണ്ണി പൗലോസിനെ ചിന്തിപ്പിച്ചത്, അയാൾ പാടത്തേക്ക് നോക്കി എല്ലാം മറന്നിങ്ങനെ നിൽക്കുന്നതെന്തിനായിരുന്നുവെന്നതാണ്. ആ വർഷം പാടത്തു കൃഷി ഇറക്കിയിരുന്നില്ല. പള്ള കയറി കാടുപോലെ കിടക്കുന്ന പാടത്തേക്കു നോക്കി ഇങ്ങിനെയിരിക്കാൻ മാത്രം അവിടെന്തുണ്ടെന്നാണല്ലോ താനന്നു ചിന്തിച്ചിരുന്നതെന്ന് ഡോ. സണ്ണി ഓർത്തു.
ഏതായാലും ഒരു ലോഹ്യം പറഞ്ഞേക്കാമെന്നോർത്തു സണ്ണി പൗലോസ് വീട്ടിലേക്കു കയറുന്നത് പാടത്തിന്റെ വരംപത്തെ വഴിയിലൂടെയാക്കി. തൊട്ടടുത്തെത്തിയപ്പോഴാണു മാർക്കോസ് ചേട്ടൻ സണ്ണിക്കുട്ടിയെ കണ്ടത്. കാണുമ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ നനവുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന്‌ ഇന്നും ഡോ. സണ്ണി പൗലോസിനുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു.
അയാളുടെ മനസ്സിനെ എന്താണിത്രമാത്രം വ്യസനിപ്പിച്ചതെന്ന് സണ്ണി പൗലോസിനു മനസ്സിലായില്ല.
"മാർക്കോസ് ചേട്ടനെപ്പോ വന്നു?" സണ്ണി പൗലോസ് ചോദിച്ചു.അയാൾ ഞെട്ടലോടെ തിരിഞ്ഞുനോക്കി ഒരു വിളറിയ പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു.
"എന്താ മാർക്കോസ് ചേട്ടൻ കരയുകയാണോ?" സണ്ണി പൗലോസ് ചോദിച്ചു.
"ഈ പാടം ഉണ്ടാക്കിയ കഥ ഞാനോർക്കുകയായിരുന്നു. കര ഇടിച്ചു, കൈത്തോടു വഴി മാറ്റിയൊഴുക്കി ഒരുക്കിയെടുത്തതാ ഈ പാടം മുഴുവൻ. അതിനു പണിയുമ്പോൾ എനിക്കിരുപത്തഞ്ചു വയസ്സ് കാണും. നാലു വർഷങ്ങളെങ്കിലും എടുത്തു കാണും ഇത് മുഴുവൻ തീരാൻ. പിന്നൊരു മുപ്പതു വർഷം മുടങ്ങാതെയവിടെ കൃഷിയിറക്കി. എന്തൊരു വിളവായിരുന്നന്നൊക്കെ!" അയാൾ പറഞ്ഞു നിർത്തി.
"ഇനിയിപ്പോ കൃഷിയൊന്നും നടക്കില്ലെന്നാണ് പപ്പാ പറയുന്നത്. കൂലിയും കൂടുതൽ വിളവും കുറവ്. തെങ്ങും തൈ നടണമെന്നു പറയുന്നത് കേട്ടു." സണ്ണി പൗലോസ് പറഞ്ഞു.
"ഞാനീ പാടം കാണാനായിരുന്നു എല്ലാ വർഷവും വന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്. ആറ്റുനോറ്റിരുന്നു പ്രസവിക്കുന്ന സ്ത്രീയുടെ സന്തോഷമായിരുന്നു, ഇവിടെ കൊയ്ത് നടക്കുമ്പോളെനിക്ക്." അന്നയാൾ അങ്ങിനെ പറഞ്ഞതും ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് ഓർമ്മിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നിടയാൾ ആ നാട്ടിലേക്ക് വന്നിട്ടില്ല. അയാളിപ്പോഴും ഉണ്ടോയെന്നും ഡോ. സണ്ണി പൗലോസിന് നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
വീട്ടിലെത്തി കുളിയും കഴിഞ്ഞത്താഴവും കഴിഞ്ഞ് മുറിയിലെത്തി ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് ആദ്യം ചെയ്തത് മാർക്കോസിന്റെ കഥയെഴുതുകയായിരുന്നു.
ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് ഓർത്തു, പ്രണയം, അതായിരുന്നില്ലേ മാർക്കോസ് ചേട്ടനും ആ പാടവും തമ്മിലുണ്ടായിരുന്ന ബന്ധം.
പാടത്തെ പ്രണയിച്ച വൃദ്ധനെ കൗതുകത്തോടെയല്ലാതെ ഓർമ്മിക്കാൻ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസിനാവുമായിരുന്നില്ല.
കോളേജ് മാഗസിനിൽ ഒരു ചെറിയ അനുഭവക്കുറിപ്പെഴുതണമെന്ന് സ്റ്റുഡന്റ് എഡിറ്റർ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു, ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. സാറിന്റെ ജീവിതത്തിലെ മറക്കാനാവാത്ത ഒരു ബന്ധത്തെപ്പറ്റിയാണെഴുതേണ്ടതെന്നും ആ എഡിറ്റർ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു.
അതു കേട്ടപ്പോൾ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചിരുന്നു. പഴയകാല പ്രണയങ്ങളുടെ ഈറനണിയിപ്പിക്കുന്ന അല്ലെങ്കിൽ കുളിരു കോരിക്കുന്ന ഒരു തുണ്ട്, അതാണവരാവശ്യപ്പെടുന്നതെന്ന് ആർക്കും മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
സ്വന്തം ഇരുപതുകളുടെ മാറത്തുകൂടി ഓർമ്മകളെ മേയാൻ വിട്ടപ്പോൾ ഒരു മാർക്കോസിനെ കണ്ടു. ഒരുന്മാദിനിയേക്കാൾ അന്നു തന്നെ പിടിച്ചു കുലുക്കിയത്‌ ആ മാർക്കോസായിരുന്നുവെന്നു ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് വീണ്ടും വീണ്ടും തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
മാർക്കോസ് മാറിയിട്ട് മറ്റാരും അങ്ങോട്ടു കടന്നുവരില്ലെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് മാർക്കോസിന്റെ കഥ തന്നെയെഴുതാൻ തീരുമാനിച്ചു.
മാർക്കോസിനെ കൊച്ചുന്നാൾ മുതൽ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് അറിയുമായിരുന്നു; കാരണം, ആ വീട്ടിലെ എല്ലാപ്പണികളും ചെയ്തിരുന്നത് മാർക്കോസും അനുജൻ തോമ്മായുമായിരുന്നു. അവരുടെ വീടും ആ പറമ്പിൽ തന്നെയായിരുന്നു.
പുതുക്രിസ്ത്യാനികളോട് പൊതുവേ എല്ലാവരും അൽപ്പം അകലം പാലിക്കുന്ന കാലമായിരുന്നെങ്കിലും, തന്റെ വീട്ടുകാരാരും അവരോട് ഒരു വിവേചനവും കാണിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോയെന്നു ഡോ. സണ്ണി ഓർത്തു. അവർക്കാ വീട്ടിൽ സർവ്വ സ്വാതന്ത്ര്യവും ഉണ്ടായിരുന്നു. സണ്ണിക്കു പത്തു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ തോമ്മാ മരിച്ചുപോയി, എന്തോ ഇൻഫെക്ഷൻ വന്നതായിരുന്നെന്ന് പറഞ്ഞു കേട്ടതയാൾക്കോർമ്മയുണ്ട്. ഒരു തൂമ്പാ വരുത്തിയ മുറിവായിരുന്നത്രെ കുഴപ്പക്കാരൻ.
സണ്ണി പൗലോസിനേതാണ്ട് പതിനഞ്ച് വയസ്സായപ്പോളായിരുന്നുവെന്നു തോന്നുന്നു, മാർക്കോസും കുടുംബവും കാസർഗോഡിനു കുടുംബസഹിതം കുടിയേറിയത്. അന്ന് പിടിയാവിലയ്ക് അവിടെ സ്ഥലം കിട്ടുന്ന കാലമായിരുന്നു. കാസർഗോഡിനു പോകുമ്പോൾ അയാൾക്ക് അമ്പത് വയസ്സിനു മേൽ പ്രായം ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നു തോന്നുന്നില്ല.
മാർക്കോസ് കാസർഗോഡിനു പോകുന്നതിനു മുമ്പുള്ള ഒരു കഥയുമല്ല ഡോ. സണ്ണി പൗലോസിനെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരുന്നത്, പകരം അതിനു ശേഷമുള്ള ഒരു കഥയായിരുന്നു.
കാസർഗോഡിനു പോയെങ്കിലും മാർക്കോസ് എല്ലാ വർഷവും നാട്ടിൽ വന്നെല്ലാവരേയും കാണുകയും, ചാർത്തിൽ രണ്ടു മൂന്നു ദിവസമെങ്കിലും കിടക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. മാർക്കോസിന് നാട്ടിൽ വേറെ അടുത്ത ബന്ധുക്കളൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പള്ളിയിലെ ദർശനത്തിരുന്നാളിന്റെ ദിവസങ്ങളിലായിരുന്നു വന്നുകൊണ്ടിരുന്നതെന്നതുകൊണ്ട് അന്തോനീസ് പുണ്യവാന്റെ പെരുന്നാളു കൂടാനായിരിക്കും അയാൾ വരുന്നതെന്നാണ് ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് കരുതിയിരുന്നത്.
വന്നാൽ വെറുതെയിരിക്കുമെന്നു കരുതണ്ട. പുരയിടത്തിലെ എല്ലാ കോണുകളിലൂടെയും അയാൾ പോകുമായിരുന്നു. ഏറ്റവും കൂടുതൽ സമയം അയാൾ ചിലവിടുന്നത് പാടത്തായിരുന്നുവെന്നു വേണമെങ്കിൽ പറയാം. അയാളുടെ കരസ്പർശനം ഒരിക്കലെങ്കിലും ഏറ്റിട്ടില്ലാത്ത ഒരു മരവും വിശാലമായ ആ പുരയിടത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
മാർക്കോസ് പോയതിനു ശേഷം പാടത്ത് കൃഷി കൃത്യസമയങ്ങളിൽ നടക്കുമായിരുന്നില്ല; പണിക്കാരുടെ ദൌർലഭ്യം തന്നെയായിരുന്നു മുഖ്യ പ്രശ്നവും.
താൻ ബി എ ക്ക് പഠിക്കുന്ന കാലം. ഒരു ദിവസം കോളേജിൽ നിന്ന് മടങ്ങുംപോൾ അയാൾ പാടത്തേക്ക് നോക്കി വരമ്പത്തു നിൽക്കുന്നതു കണ്ടു. അയാളീവർഷവും വന്നിരിക്കുന്നുവെന്നു സണ്ണി പൗലോസിനു മനസ്സിലായി. സണ്ണി പൗലോസിനെ ചിന്തിപ്പിച്ചത്, അയാൾ പാടത്തേക്ക് നോക്കി എല്ലാം മറന്നിങ്ങനെ നിൽക്കുന്നതെന്തിനായിരുന്നുവെന്നതാണ്. ആ വർഷം പാടത്തു കൃഷി ഇറക്കിയിരുന്നില്ല. പള്ള കയറി കാടുപോലെ കിടക്കുന്ന പാടത്തേക്കു നോക്കി ഇങ്ങിനെയിരിക്കാൻ മാത്രം അവിടെന്തുണ്ടെന്നാണല്ലോ താനന്നു ചിന്തിച്ചിരുന്നതെന്ന് ഡോ. സണ്ണി ഓർത്തു.
ഏതായാലും ഒരു ലോഹ്യം പറഞ്ഞേക്കാമെന്നോർത്തു സണ്ണി പൗലോസ് വീട്ടിലേക്കു കയറുന്നത് പാടത്തിന്റെ വരംപത്തെ വഴിയിലൂടെയാക്കി. തൊട്ടടുത്തെത്തിയപ്പോഴാണു മാർക്കോസ് ചേട്ടൻ സണ്ണിക്കുട്ടിയെ കണ്ടത്. കാണുമ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ നനവുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന്‌ ഇന്നും ഡോ. സണ്ണി പൗലോസിനുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു.
അയാളുടെ മനസ്സിനെ എന്താണിത്രമാത്രം വ്യസനിപ്പിച്ചതെന്ന് സണ്ണി പൗലോസിനു മനസ്സിലായില്ല.
"മാർക്കോസ് ചേട്ടനെപ്പോ വന്നു?" സണ്ണി പൗലോസ് ചോദിച്ചു.അയാൾ ഞെട്ടലോടെ തിരിഞ്ഞുനോക്കി ഒരു വിളറിയ പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു.
"എന്താ മാർക്കോസ് ചേട്ടൻ കരയുകയാണോ?" സണ്ണി പൗലോസ് ചോദിച്ചു.
"ഈ പാടം ഉണ്ടാക്കിയ കഥ ഞാനോർക്കുകയായിരുന്നു. കര ഇടിച്ചു, കൈത്തോടു വഴി മാറ്റിയൊഴുക്കി ഒരുക്കിയെടുത്തതാ ഈ പാടം മുഴുവൻ. അതിനു പണിയുമ്പോൾ എനിക്കിരുപത്തഞ്ചു വയസ്സ് കാണും. നാലു വർഷങ്ങളെങ്കിലും എടുത്തു കാണും ഇത് മുഴുവൻ തീരാൻ. പിന്നൊരു മുപ്പതു വർഷം മുടങ്ങാതെയവിടെ കൃഷിയിറക്കി. എന്തൊരു വിളവായിരുന്നന്നൊക്കെ!" അയാൾ പറഞ്ഞു നിർത്തി.
"ഇനിയിപ്പോ കൃഷിയൊന്നും നടക്കില്ലെന്നാണ് പപ്പാ പറയുന്നത്. കൂലിയും കൂടുതൽ വിളവും കുറവ്. തെങ്ങും തൈ നടണമെന്നു പറയുന്നത് കേട്ടു." സണ്ണി പൗലോസ് പറഞ്ഞു.
"ഞാനീ പാടം കാണാനായിരുന്നു എല്ലാ വർഷവും വന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്. ആറ്റുനോറ്റിരുന്നു പ്രസവിക്കുന്ന സ്ത്രീയുടെ സന്തോഷമായിരുന്നു, ഇവിടെ കൊയ്ത് നടക്കുമ്പോളെനിക്ക്." അന്നയാൾ അങ്ങിനെ പറഞ്ഞതും ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് ഓർമ്മിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നിടയാൾ ആ നാട്ടിലേക്ക് വന്നിട്ടില്ല. അയാളിപ്പോഴും ഉണ്ടോയെന്നും ഡോ. സണ്ണി പൗലോസിന് നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
വീട്ടിലെത്തി കുളിയും കഴിഞ്ഞത്താഴവും കഴിഞ്ഞ് മുറിയിലെത്തി ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് ആദ്യം ചെയ്തത് മാർക്കോസിന്റെ കഥയെഴുതുകയായിരുന്നു.
ഡോ. സണ്ണി പൗലോസ് ഓർത്തു, പ്രണയം, അതായിരുന്നില്ലേ മാർക്കോസ് ചേട്ടനും ആ പാടവും തമ്മിലുണ്ടായിരുന്ന ബന്ധം.
പാടത്തെ പ്രണയിച്ച വൃദ്ധനെ കൗതുകത്തോടെയല്ലാതെ ഓർമ്മിക്കാൻ ഡോ. സണ്ണി പൗലോസിനാവുമായിരുന്നില്ല.
No comments:
Post a Comment