അമ്മയുടെ മുഖം

"എടാ വാസൂ, നിയെന്താ ഇപ്പോൾ പ്രകൃതിഭംഗി മാത്രം വരക്കുന്നത്? പഴയതു പോലെ പോർട്രെയിറ്റുകൾ വരയ്ക്കാൻ പോകുന്നില്ലേ? അതായിരുന്നില്ലേ കൂടുതൽ വരുമാനം?" 

സഹദേവൻ വാസുവിനൊടു ചോദിച്ചു. 

വീടിന്റെ വശത്തെ ചാർത്തിലിരുന്നു ചക്രവാളത്തിന്റെ ചിത്രം വരയ്ക്കുകയായിരുന്നു വാസു. വാസു നല്ലൊരു ചിത്രകാരനാണ്. അയാൾ വരയ്ക്കുന്ന ജീവനുള്ള പ്രകൃതി ദൃശ്യങ്ങൾ പട്ടണത്തിലെ കരകൗശലശാലയിൽ നല്ല വിലക്ക് വിറ്റുപോകാറുണ്ട്. 

സഹദേവനും വാസുവും കുട്ടിക്കാലം മുതൽ ഒരുമിച്ചു വളർന്നു വന്ന ചെറുപ്പക്കാർ. വാസു ഇതിലും വലിയ ആളാകണമെന്നാണ് സഹദേവന്റെ ആഗ്രഹം. സഹദേവൻ പത്ര ഏജന്റായി ജോലി ചെയ്യുന്നു. സാധിക്കുന്ന സന്ദർഭങ്ങളിലെല്ലാം വാസുവിന്റെ കാര്യം വാർത്തകളിൽ സഹദേവൻ തിരുകി കയറ്റാറുണ്ട്. ഒരു മരണ വാർത്ത പത്രത്തിൽ കൊടുക്കാനായി ആരെങ്കിലും വന്നാൽ, പരേതന്റെ എണ്ണശ്ചായാ ചിത്രം വരക്കാനുള്ള ഓർഡർ കൂടി സഹദേവൻ എടുക്കുമായിരുന്നു. ഇന്നാളൊരു ബൈക്കിന്റെ പിറകിലിരുന്നു പോയ വാസുവിന്റെ വണ്ടി മറിഞ്ഞ വാർത്ത പത്രങ്ങളിൽ വന്നപ്പോൾ ആർട്ടിസ്റ്റ് വാസു ആമ്പക്കൽ തലമുടിനാരിഴക്ക്‌ രക്ഷപെട്ടുവെന്നായിരുന്നു. 

വാസു സഹദേവന്റെ മുഖത്തേക്കു തീഷ്ണമായി നോക്കിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

"ഇപ്പോൾ പോർട്രെയിറ്റുകൾക്കുള്ള ഓർഡർ കുറവാ." 

"നീ എന്നോടെന്തിനാ കള്ളം പറയുന്നത്? ഇന്നാളു പാറംപടിക്കലെ കാർന്നോരുടെ പടം നിന്നേക്കൊണ്ട് വരപ്പിക്കാൻ അവർ വന്നതല്ലേ? നീയെന്താ പറഞ്ഞത്? ഒരു പടം വരക്കാൻ മുപ്പതിനായിരം രൂപാ ചോദിച്ചതു കൊണ്ടല്ലേ അവർ വേണ്ടാന്നു വെച്ചത്." സഹദേവൻ പറഞ്ഞുനിർത്തി. വാസു ചിത്രത്തിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുത്തു സഹദേവനെ നോക്കി. 'നിനക്കു പത്ര വിതരണവും കാശുപിരിക്കലുമൊക്കെ കഴിഞ്ഞു വീട്ടിപ്പോയി കിടന്നുറങ്ങിക്കൂടെ' യെന്നായിരിക്കും വാസു ചോദിക്കാൻ പോകുന്നതെന്ന് സഹദേവൻ ഓർത്തു. 

"എടാ പത്രക്കാരാ, നിനക്കറിയുമോ ഒരു ചിത്രകാരൻ അനുഭവിക്കുന്ന വേദന? ഓരോ ചിത്രവും അവനെ സംബന്ധിച്ചൊരു പ്രസവമാണ്. കലാകാരന്മാരെ ആൺവർഗ്ഗത്തിൽ പെടുത്തുന്നതേ തെറ്റാ. ഒരു പോർട്രെയിറ്റ് വരക്കുന്നിടത്തോളം മാനസിക സംഘർഷം വേറൊരു പെയിന്റിഗിലും ഉണ്ടാവില്ല." വാസു പറഞ്ഞു. 

ഇടക്കിടക്കുള്ള സഹദേവന്റെ ഭവനസന്ദർശനം ഒന്നും അറിയാനും ആരെയും വിമർശിക്കാനുമൊന്നും ആയിരുന്നില്ല. വാസുവിന്റെ ചിത്രങ്ങൾ അതിന്റെ അപൂർണ്ണതയിൽ കാണുന്നതിന്റെ സുഖം സഹദേവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വല്ലാത്തതായിരുന്നു. വാസു ഇപ്പോഴും രണ്ടറ്റങ്ങൾ കൂട്ടിമുട്ടിക്കാൻ വിഷമിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് സഹദേവനറിയാം. പ്രായമായ അച്ഛനുമമ്മയും അപ്പുറത്തെ മുറിയിൽ കിടക്കുന്നു. അച്ഛനു കക്കൂസിൽ പോകണമെങ്കിൽ വാസു താങ്ങിയെടുത്തു കൊണ്ടുപോകണം. ഭാര്യയുണ്ട് - ശശികല. ഒരു കുട്ടിയുമുണ്ട്, ബാലു - രണ്ടുവയസ്സാകുന്നവന്. 

എല്ലാവരുടേയും കാര്യങ്ങൾ നോക്കാൻ ഈ ചാർത്തിലെരിയുന്ന അഗ്നി വേണം. സഹദേവൻ ഓരോ കാര്യങ്ങളും ചിന്തിച്ചിരുന്നു. വാസു പറഞ്ഞതയാൾ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് മനസ്സിലാക്കിയിട്ടെന്ന പോലെ വാസു പറഞ്ഞു,  

"എടോ പത്രക്കാരാ, ഓരോ ചിത്രവും ഓരോ പ്രസവത്തിനു സമമാണ് ചിത്രകാരന്മാർക്ക്. പോർട്രെയിറ്റുകളെ ഗർഭം ധരിക്കാൻ എനിക്കു പഴയതുപോലെയാവുന്നില്ല. പണ്ട്, പണമുണ്ടാക്കുന്നതിനേപ്പറ്റിയും  

ഞാൻ ചിന്തിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നെനിക്ക്‌ ഇങ്ങോട്ടു വരുന്ന പണത്തെയല്ല, ഉള്ളിലേക്കു തിരപോലെ തള്ളിക്കയറുന്ന സംതൃപ്തിയുടെ ശീലുകളെ പ്രണയിക്കാനാണിഷ്ടം." 

മേശവലിപ്പിൽ നിന്നൊരു ഫോട്ടോയെടുത്ത് സഹദേവനെ കാണിച്ചിട്ട് വാസു തുടർന്നു.

"ഈ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്ക്: ഈ കണ്ണുകൾ കണ്ടോ - ഷൈലോക്കിന്റെ അതേ കണ്ണുകൾ. ഈ കവിളുകൾ കണ്ടോ, അവിടെ ക്രൂരതയുടെ വളവുകളുള്ള ചുളിവുകൾ. ഈ തിരുനെറ്റി കണ്ടോ; ദയയുടെ ഒരു തരിപോലും പ്രസരിപ്പിക്കാൻ ഇടയില്ലാത്ത നെറ്റിത്തടങ്ങൾ. എനിക്ക് വരക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല പത്രക്കാരാ. മുമ്പിൽ വരുന്ന ചിത്രങ്ങളെല്ലാം തന്നെ കടന്നു കയറ്റക്കാരുടെ മുഖങ്ങൾ - എനിക്ക് വരക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല." 

സഹദേവൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു ഒരു ചിത്രകാരന്റെ ഉള്ള് അയാൾ കാണുന്നത്. വാസുവിന് താൻ പറഞ്ഞത് ഇഷ്ടമായില്ലെന്നു കണ്ടപ്പോൾ സഹദേവൻ വിഷയം മാറ്റി.

"നല്ല രസമായിരിക്കുന്നു നിന്റെ കടലും ചക്രവാളവും." സഹദേവൻ പറഞ്ഞു. പണിതീരാത്ത ആ  ചിത്രത്തിലേക്കു നോക്കിക്കൊണ്ട്‌ വാസു പറഞ്ഞു. 

"നീ കാണ്, കണ്ണു തുറന്നു കാണ്  ...... ഈ കടലോ ഈ ആകാശമോ ഈ ചക്രവാളമോ, ഇവിടെ പറക്കുന്ന കടൽ കാക്കകളോ തിരമാലകൾക്കും ഓളങ്ങൾക്കും താഴെ തിമിർത്തു നടക്കുന്ന കടൽജീവികളോ  ....ഒന്നും ആരെയും ചതിക്കുന്നില്ല. അവക്കെല്ലാം ജീവനുണ്ട്. അവ ചിരിക്കുകയും കരയുകയും കോപിക്കുകയുമൊക്കെ ചെയ്യും. അതതിന്റെ ജന്മ സ്വഭാവങ്ങളാണ് അവ കാണിക്കുക. ഉറുമ്പ് കടിച്ചില്ലെങ്കിലേ അത്ഭുതമുള്ളൂ, പുഴ കര കവിഞ്ഞില്ലെങ്കിലേ അത്ഭുതമുള്ളൂ. അതു മനസ്സിലാക്കുന്നവൻ എന്നും പ്രകൃതിയെ അമ്മയെപ്പ്പോലെയേ കാണൂ."

സഹദേവന് ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയുന്ന കാര്യങ്ങളൊന്നുമായിരുന്നില്ല വാസു പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നത്. സഹദേവൻ എല്ലാം മിണ്ടാതിരുന്നു കേട്ടതേയുള്ളൂ. സഹദേവൻ ചിന്തിച്ചത്, വാസു വലിയ ഒരു ചിത്രകാരനായി വളർന്നിരുന്നുവെങ്കിൽ അടുത്തിരുന്നിതു പോലെ കുശൂമ്പും കാര്യവും പറയുന്നത് കേൾക്കാനാവുമായിരുന്നില്ലല്ലോയെന്നാണ്. ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ, ചെതുംപിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പട്ടിക കഷണങ്ങളിൽ ഉറച്ചിരിക്കുന്ന ഓടുകളുള്ള മേൽക്കൂര അഭയം കൊടുക്കുന്ന ഈ വീടിനേക്കാളും വലിയവനായി വാസു വളരുന്നത്‌ താനാഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ലല്ലോയെന്നു സഹദേവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

വാസു തുടർന്നു,

"പ്രകൃതിയുടെ മുഖം അതെങ്ങിനെയിരുന്നാലും എനിക്കു മനോഹരമാണ്. ആ ദൃശ്യങ്ങൾ വരക്കുമ്പോൾ അമ്മയുടെ ഒക്കത്തിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനേക്കാളും സുരക്ഷിതത്വബോധം എനിക്കുണ്ടാവുന്നു, അത് സത്യമാണ്." 

'ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ മനുഷ്യനല്ലാത്തതെല്ലാം സത് ജീവികളാണെന്നാണോ?' സഹദേവൻ സ്വയം ചോദിച്ചു. സഹദേവന്റെ ചിന്തകൾ വാസു കേട്ടിരുന്നിരിക്കണം. വാസു പറഞ്ഞു.

"അതാണു സത്യം ....അപവാദങ്ങളുണ്ടെങ്കിലും!"