ഇനിയും ചതിക്കല്ലേ ദൈവമേ !

മഴ മഴ പെരുമഴ, എന്നത്തേക്കാളും ആസ്വാദ്യകരമായിരുന്നു പശ്ചിമ ഘട്ടത്തിന്‍റെ നെഞ്ചിലൂടെയുള്ള ഈ പെരുമഴക്കാലത്തെ എന്‍റെ യാത്ര. പച്ചപ്പില്ലാതെ ഒരു തരി മണ്ണുപോലും ഒരിടത്തുമില്ല. വേനലിന്‍റെ ക്രൂരതയില്‍ നിന്നും നിതാന്തമായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായി എത്തിപ്പെട്ടാലെന്നപോലെ വന്യമായ ഒരാവേശം ഓരോ ചെടിയിലും മരത്തിലും പ്രകടമായിരുന്നു. പ്രകൃതി അനുവദിച്ചിട്ടുള്ളതിന്‍റെ പരമാവധി ഒരൊറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് വളരാനുള്ള വ്യഗ്രത ഓരോ തളിര്പ്പിലും ഞാന്‍ കണ്ടു. ഒരു സമൂഹബോധമായി അത് വളര്‍ന്നിരിക്കണം; അത്ര മനോഹരമായിരുന്നു, കണ്ണെത്താദൂരം വരെ  കൊങ്കണ്‍ റെയില്‍വേ തീരങ്ങള്‍. ഇടയില്‍ തളര്‍ന്നു പോയ രാജധാനി എക്സ്പ്രസ്സ് ഞങ്ങളുടെ എന്‍ജിനുമായി കുതിച്ചുപാഞ്ഞപ്പോള്‍ എനിക്ക് ഒരു പരാതിയും തോന്നിയില്ല; മറ്റൊരു നിറത്തില്‍ ചിന്തിക്കാനുള്ള ശേഷി ഈ മലനിരകള്‍ എന്നില്‍ നിന്നും ചോര്‍ത്തിക്കളഞ്ഞിരുന്നു. ഏതു നിമിഷവും ഇടിഞ്ഞു വീഴാന്‍ ഇടയുള്ള ഇടഭിത്തികള്‍ എന്നെ ആശങ്കപ്പെടുത്തിയില്ല; നഗരത്തില്‍ ഒരു നിമിഷം വൈകി ചെന്നാല്‍ ഉണ്ടാകുന്ന പ്രത്യാഘാതങ്ങളെപ്പറ്റിയും ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചില്ല. ചിലപ്പോഴൊക്കെ പാളങ്ങളില്‍ നിന്നുയരുന്ന ഘട ഘട ശബ്ദവും ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഏറെ മൈലുകള്‍ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന ഒരു നിബിഡ വനം കണ്ടപ്പോള്‍ ഞാനോര്‍ത്തു ഇതുപോലെതന്നെ ആയിരുന്നിരിക്കണമല്ലോ പറുദീസായുമെന്ന്. പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലേക്ക് ഓടിവന്നത് ദൈവം ആദത്തോട് കാട്ടിയ ക്രൂരത തന്നെയാണ്. അവന് സല്ലപിക്കാന്‍ പുഴകളും, മലകളും, തരുലതാദികളും, പൂക്കളും, അനേക തരം ജന്തുമൃഗാദികളും ഉണ്ടായിരുന്നെകിലും ആദം ഒറ്റക്കായിരുന്നല്ലോ. ഒരു തടവറയിലിട്ട വേദന അവനിലത് ഉണ്ടാക്കിയിരിന്നിരിക്കാമല്ലോയെന്നു ഞാനോര്‍ത്തു.  മറ്റുള്ളവയ്ക്കെല്ലാം ഇണകളും സ്വജാതിയില്‍പ്പെട്ട സഹചാരികളും ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് തന്നെയല്ലേ നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടിയിരുന്നതെന്ന് ചിന്തിക്കാതിരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. ആ തെറ്റ് ദൈവം കണ്ടുപിടിക്കുകയും തിരുത്തുകയും ചെയ്തു. നല്ല കാര്യം! പഴയ നിയമം പറയുന്നത് അബദ്ധങ്ങള്‍ പറ്റാത്ത ഒരു ദൈവത്തെപ്പറ്റി ആയിരുന്നില്ലെന്ന് മനസ്സിലായി. എന്തൊക്കെയോ വലിയ പദ്ധതികള്‍ മനുഷ്യകുലത്തെപ്പറ്റി ദൈവത്തിനുണ്ടായിരുന്നെന്നു പഴയ നിയമം പറയുന്നു. അവിടെയും ദൈവത്തിനു പാളിയെന്ന് വ്യക്തം. ദൈവത്തിന്‍റെ പദ്ധതികളായിരുന്നില്ലല്ലോ അവന്‍ ഇവിടെ നിറവേറ്റിയത്.

അവനെ തിരുത്താന്‍ പ്രവാചകരെ വിട്ടു, നീതിമാന്മാരെ വിട്ടു, നിയമങ്ങളെയും    മര്യാദകളെയും സ്ഥാപിച്ചു, അവസാനം മതങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ചു. അവിടെയും ദൈവത്തിനു  അബദ്ധങ്ങളായിരുന്നല്ലോ പിണഞ്ഞത്. എല്ലാം കീഴ്മേല്‍ മറിയും എന്ന് മുന്നേ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് കൊണ്ടാവണം പറുദീസായില്‍ നിന്നവനെ പുറത്താക്കിയത്. അവിടെയും ദൈവം തോറ്റുവെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു. അവന്‍ പോയി പാലങ്ങള്‍ പണിതു, നഗരങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ചു, ഭാഷകള്‍ ഉണ്ടാക്കി, ആഭരണങ്ങള്‍ കൊരുത്തു,  അധികാരം സ്ഥാപിച്ചു. അവന്‍ കിഴക്കും പടിഞ്ഞാറും അളന്നു തിരിച്ചു, കാലവും സമയവും നിശ്ചയിച്ചു. അവന്‍ സൌരയൂഥം തുരന്നു മാളങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കി അതില്‍ താമസമാക്കി. അവന്‍ ചെറുതായി ചെറുതായി ദൈവത്തോളം വലിപ്പവും വെച്ചു, വലുതായി വലുതായി ദൈവത്തോളം ശൂന്യവുമായി.

സത്യം തേടി അലഞ്ഞവരെ ദൈവം പറ്റിച്ചു, ഞാനാണ് സത്യം എന്ന് പറഞ്ഞവര്‍ക്കാകട്ടെ കാണിക്കാന്‍ തെളിവുകളുമില്ലായിരുന്നു പലരും പറഞ്ഞു, ദൈവം മനുഷ്യനെ പറ്റിക്കുമെന്ന്. ഒന്നും തേടാതെ പുറം മോടികള്‍ ഒന്നൊന്നായി ഉരിഞ്ഞെറിഞ്ഞവര്‍ പറഞ്ഞു, നീ തന്നെയാണ് നിന്നെ പറ്റിക്കുന്നതെന്ന്. നിനക്ക് വേണ്ടി ചിന്തിക്കാന്‍ മറ്റാര്‍ക്കും കഴിയില്ലെന്ന് എന്‍റെ ഉള്ളം എന്നോട് മന്ത്രിച്ചു. കൊങ്കണ്‍ കാടുകള്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞു, എന്നെപ്പോലെ കാറ്റിലും മഴയിലും, വേനലിലും പിറുപിറുക്കാതെ വളരാന്‍ നോക്കാന്‍. മരവിപ്പില്‍ മനസ്സ് മടുക്കാതെ കാത്തിരിക്കുന്നു ഞാന്‍. എങ്കിലും,  ഭ്രാന്ത് മനുഷ്യകുലത്തെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ എന്‍റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു, ദൈവത്തിന് വീണ്ടും വഴി തെറ്റിയിരിക്കുന്നു.