തോൽവി

Beyond Religion

Family and religion are the two most important institutions in the life of a human being. Complimenting each other, they instill in the individual a purpose and a value system, and material and spiritual goals. They give safety and security by providing roots and wings: wings so persons can explore the unexplored territories and become who they need to be; roots so persons can return to their base if and when needed. Ideally, they facilitate all-round growth and development of the body, mind, and spirit. While the paramount importance of family and religion is stressed, we cannot overlook the need of individuals to establish their own families and to go beyond their religion to spirituality while searching for the one God that unites the entire humanity. 

In my own search for true spirituality and  the ultimate meaning – the Logos or the Word or God - my two families, the family of my origin and the family of the Society of Jesus, played vital roles in being where I am now. Even though the two families, that I hold very dear to my heart, may differ with me, I am deeply convinced that I, as a prophet, represent the future and the hope of humanity that God in eternal wisdom and love provides for. I left my family of origin with strong roots at 17, and joined the second family with great wings. The Jesuits gave me strong and untiring wings to search and explore. After about 25 years I left the Jesuits (the second family) letting go of the comfort of their company and the security of a prestigious job. In the world, alone with a compassionate and loving God, and armed with my clear conscience and a strong value system, I was fortunate to experiment and explore unhindered by any earthly authority. While there were many intense sorrows and intense joys in my life, I do not regret any of my major decisions in my last 32 years. Leaving my native country, I surprisingly returned to it after many years. Many of my old tenets were happily replaced by new ones. My bold experiments cost me dearly emotionally and financially. But I am more contented, stronger, and happier for all that. 

In my search I learned that while religion is important and can be very helpful, its role is to bring all to the door of spirituality. Religion does not need to shut its followers up in a cage with rites, rituals, and devotions even though most persons feel secure and contented in that cage. Beware also of “God-men and God-women” because they will also prevent you from reaching the true God. I discovered certain vital truths that Christ taught. Be faithful to God and the Kingdom of God within you. God is worshiped in spirit and in truth everywhere. God is my father (Abba) and mother, and everyone in the world is my brother and sister. Jesus himself is my brother. Neither any dogma nor any doctrine/discipline can save us. Know the freeing truth that alone sets us free. Love is God, and love alone matters. Go beyond religion to worship the one God of all.

Swami(Dr)Snehananda Jyoti  

Are We Passive Observers or Powerful Creators? Gregg Braden

N 1854, CHIEF SEATTLE warned the legislators in Washington, D.C., how the destruction of North America’s wilderness had implications that would reach far beyond the current time and threaten the survival of future generations. With a profound wisdom that’s as true today as it was in the mid-19th century, the chief reportedly stated, “Man did not weave the web of life - he is merely a strand in it. Whatever he does to the web, he does to himself.” The parallel between Chief Seattle’s description of our place in the “web of life” and our connection to (and within) the Divine Matrix is unmistakable. As part of all that we see, we’re participants in an ongoing conversation - a quantum dialogue -with ourselves, our world, and beyond. Within this cosmic exchange, our feelings, emotions, prayers, and beliefs at each moment represent our speaking to the universe. And everything from the vitality of our bodies to the peace in our world is the universe answering back.

What Does It Mean to “Participate” in the Universe?

As mentioned in the last chapter, physicist John Wheeler suggests that not only do we play a role in what he calls a “participatory universe,” but we fulfill the primary role. The key to Wheeler’s proposition is the word participatory. In this type of universe, you and I are part of the equation. We’re both catalysts for the events of our lives, as well as the “experiencers” of what we create… these things are happening at the same time! We’re “part of a universe that is a work in progress." In this unfinished creation, “we are tiny patches of the universe looking at itself - and building itself.” Wheeler’s suggestion opens the door to a radical possibility: If consciousness creates, then the universe itself may be the result of this awareness. While Wheeler’s views were proposed later in the 20th century, we can’t help but think back to Max Planck’s 1944 statement that everything exists because of an “intelligent Mind,” which he called “the matrix of all matter.” The question that begs to be asked here is simply: What Mind?

In a participatory universe, the act of focusing our consciousness - of us looking somewhere and examining the world - is an act of creation in and of itself. We’re the ones observing and studying our world. We’re the mind (or at least part of a greater mind), as Planck described. Everywhere we look, our consciousness makes something for us to look at.

In our search to find the smallest particle of matter and our quest to define the edge of the universe, this relationship suggests that we may never find either. No matter how deeply we peer into the quantum world of the atom or how far we reach into the vastness of outer space, the act of us looking with the expectation that something exists may be precisely the force that creates something for us to see.

A participatory universe… exactly what would that entail? If consciousness really creates, then how much power do we actually have to change our world? The answer may surprise you.

The 20th-century visionary from Barbados known simply by the name of Neville perhaps best described our ability to make our dreams a reality and bring imagination to life. Through his numerous books and lectures, in terms that are simple yet direct, he shared the great secret of how to navigate the many possibilities of the Divine Matrix. From Neville’s perspective, all that we experience - literally everything that happens to us or is done by us - is the product of our consciousness and absolutely nothing else. He believed that our ability to apply this understanding through the power of imagination is all that stands between us and the miracles of our lives. Just as the Divine Matrix provides the container for the universe, Neville suggested that it’s impossible for anything to happen outside the container of consciousness.

How easy it is to think otherwise! Immediately after the terrorist acts of September 11 in New York and Washington, D.C., the questions that everyone was asking were “Why did they do this to us?” and “What did we do to them?” We live during a time in history when it’s so easy to think of the world in terms of “them” and “us” and wonder how bad things can happen to good people. If there is in fact a single field of energy that connects everything in our world, and if the Divine Matrix works the way the evidence suggests, then there can be no them and us, only we.

From the leaders of nations whom we’ve learned to fear and hate to the people in other countries who touch our hearts and invite our love, we’re all connected in what may be the most intimate way imaginable: through the field of consciousness that’s the incubator for our reality. Together, we create the healing or the suffering, the peace or the war. This could very well be the most difficult implication of what the new science is showing us. And it might also be the source of our greatest healing and survival.

Neville’s work reminds us that perhaps the biggest error in our worldview is to look to external reasons for life’s ups and downs. While there are certainly causes and effects that may lead to the events of every day, they seem to originate from a time and a place that appears completely disconnected with the moment. Neville shares the crux of the greatest mystery regarding our relationship to the world around us: “Man’s chief delusion is his conviction that there are causes other than his own state of consciousness.” Just what does this mean? It’s the practical question that naturally arises when we talk about living in a participatory universe. When we inquire how much power we really have to bring about change in our lives and our world, the answer is simple.

This capability is available to us through the way we use the power of our awareness and where we choose to place our focus. In his book The Power of Awareness, Neville offers example after example of case histories that clearly illustrate precisely how this works.

One of his most poignant stories has remained with me for years. It involves a man in his 20s who’d been diagnosed with a rare heart condition that his doctors believed were fatal. Married with two small children, he was loved by all who knew him and had every reason in the world to enjoy a long and healthy life. By the time Neville was asked to speak with him, the man had lost a tremendous amount of weight and “shrunk to almost a skeleton.” He was so weak that even conversation was hard for him, but he agreed to simply listen and nod his understanding as Neville shared with him the power of his beliefs.

From the perspective of our participating in a dynamic and evolving universe, there can be only one solution to any problem: a change in attitude and in consciousness. With this in mind, Neville asked the man to experience himself as if his healing had already taken place. As the poet William Blake suggested, there’s a very fine line between imagination and reality: “Man is all Imagination.” Just as physicist David Bohm proposes that this world is a projection of events in a deeper realm of reality, Blake continues, “All that you behold, tho’ it appears Without, it is Within, ~ In your Imagination, of which this World of Mortality is but a Shadow."

Through the power of consciously focusing on the things that we create in our imagination, we give them the “nudge” that brings them through the barrier from the unreal to the real.

In a single sentence, Neville explains how he provided the words that would help his new friend accomplish his new way of thinking: “I suggested that in imagination, he see the doctor’s face expressing incredulous amazement in finding him recovered, contrary to all reason, from the last stages of an incurable disease, that he see him double-checking in his examination and hear him saying over and over, ‘It’s a miracle - it’s a miracle.’” Well, you can guess the reason why I’m sharing this story: The fellow did get better. Months later, the visionary received a letter telling him that the young man had, in fact, made a truly miraculous recovery. Neville later met with him and found that he was enjoying his family and his life in perfect health.

The secret, the man revealed, was that rather than simply wishing for his health, since the day of their meeting, he had lived from the “assumption of already being well and healed.” And herein we find the secret of propelling our heart’s desires from the state of imagination to the reality of our everyday lives: It’s our ability to feel as if our dreams have already come to life, our wishes are fulfilled, and our prayers already answered. In this way, we actively share in what Wheeler called our “participatory universe."

Freedom and Religion

Religious freedom was absent in the former Soviet Union. In the past there were countries that had state religion, that did not tolerate other religions, and that taxed other religions. Religious freedom is not there in authoritarian China ruled by the Chinese communist party. In some Islamic countries, rights of other religions to practice their religion are not respected. In Saudi Arabia, for instance, only Sunni Islam restricted to the Salafi or Wahhabi sect is the only officially recognized state religion. Even the Shia Muslim sect is discriminated against. No other religion can worship there even in private. There is absolutely no religious freedom there. Conversion from Islam there can even be punishable by death. It is incredible that such a state of affairs exists in Saudi Arabia in the 21st century, and the Saudi extreme religious apartheid and gross human rights violations are not much written or talked about.

In this article my focus is not on religious freedom or the lack of it in different parts of the world. While it is important to consider the lack of freedom in all religions that, without any exception, require radical reformation and transformation, my specific focus is going to be on the lack of freedom in Catholicism, the biggest (about 1.25 billion followers), the best organized, and the most powerful denomination in the biggest religion that is Christianity. The influence of the Catholic Church is widespread in every part of the world through its tightly-knit parishes and institutions closely controlled by the hierarchy of priests and bishops. Christ came to preach the Kingdom of God, to free the down-trodden, and model especially truth and freedom, love and compassion among many divine values. And my question in deep anguish is: If Christ were to come to the world today, wouldhe recognize the Catholic Church that represents him? What would he think of the arrogance of primacy and infallibility of its head, the unnecessary doctrines and dogmas, the pompous rites and meaningless rituals, the burdensome disciplines and censures, the almost deification of his earthly mother, Mary, the numerous and often empty devotional practices, and mechanical recital of prayers, the extraordinary powers granted to its “official” saints, the feverish activity of beatifying and canonizing saints, the unwarranted consideration of all its members primarily as unworthy sinners, the enormous accretion of encumbering and crippling baggage over centuries?

Certainly all Christians like all other human beings, depending on their degree of awareness and surrendering to God’s will and  grace, fall down and get up, make mistakes, repent, and learn from them, and relentlessly strive toward perfection. Religions, far removed from their original inspiration and charism, shackle their members to blind loyalty, unexamined beliefs, and practices, robbing them of their God-given freedom. It is an insult to the one God of all that religions self-righteously fight among themselves and glorify themselves for some earthly advantage and posturing. In the final analysis all that matters is that we have been honest and sincere, compassionate and loving, and that we worked for the Kingdom of God to the best of our ability, and that we truly and really took care of all our brothers and sisters in the world.

Swami (Dr) Snehanand Jyoti

An Unknown Language

Dr. Sunil Ji Garg (Delhi) എഴുതിയ ഈ ലേഖനം ഇന്ത്യന്‍ തോട്സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നതാണ്. മനുഷ്യ മനസ്സ് വളരെ എളുപ്പത്തില്‍ അബദ്ധ വിശ്വാസങ്ങള്‍ കൊണ്ട് നിറക്കുന്നത് എങ്ങിനെയെന്ന് ഈ ലേഖനം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസ ക്രമത്തില്‍ പഴയ നിയമത്തില്‍ നിന്നുള്ള സന്ദര്‍ഭങ്ങള്‍ അവ യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ നടന്നതാണെന്ന വിവക്ഷയോടെ പരാമര്‍ശിക്കപ്പെടുന്നതിലൂടെ മനസ്സിന്‍റെ ഈ വൈകല്യം ചൂഷണം ചെയ്യുപ്പെടുന്നു എന്ന് വിശ്വസിക്കേണ്ടി വരും.  ഇത് മിക്കവാറും എല്ലാ മതങ്ങളും പല രീതിയില്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നുവെന്ന് സൂഷ്മ നിരീക്ഷണത്തില്‍ ബോദ്ധ്യമാവും. 

“Azino-sibne-meta-nido-zoic”. My science teacher came to the class and wrote down this word on the black board. He also wrote an unknown script below this word and then he turned towards us for its explanation. By this time our curiosity level was really quite high. He smiled and began his explanation. Children! This is a word from a tribal language from an eastern island near Srilanka. This language is called “Ottarwaka” and today there are only five people left, who know this language. The word I wrote here means a feast that is given at the time of their marriages.
We were just wondering, how come our science teacher became a geography teacher and what connection his narration has with our syllabus. The story he was telling was definitely wonderful. He started asking us, if anyone can suggest methods to save such dying languages. We were so involved in the story that we started giving some silly ideas that we thought were really innovative from our point of view.
Then the teacher went out of the class and we all started making noise as usual. He came back again and asked all of us a very pointed question, “How many of you believe that this story is true?” Most of us raised our hands. The boy who did not raise his hand said, “Sir this story is true, but the number of people who know this language currently is probably even lower”. Another boy said, “Sir, in my view, there are many languages in India also, that are dying and are known to less than ten people”.
Teacher asked from those two students, if they can give any reference regarding the comments they made. They said, “Sir! We have read it somewhere”. Teacher asked all of us, why they believe that whatever facts he narrated about the language are true. None of us could give a genuine answer.
Then the teacher clearly told us that whatever story he told us is was fully a cooked-up one. He told us that our brain has a feature of believing things that are told in certain objective styles. He said, “Children! This is what science tries to find a solution about.” Our minds are trained to believe things that are told with certain Data parameters. The Data parameters given to us in this story were the location, name of the language, number of people and the meaning of the word. Science helps us to begin with disbelief and then verify the parameters with some proven techniques. The system of beginning with disbelief lead us to experiments and ultimately we start trusting things we are able to verify.
I can now say it with full conviction, that this was one of the best science classes I ever attended. The meaning of Science I learned that day, I can never forget. My teacher proved his point well to all of us. I hope the people who tell us lot of stories in the name of religion are also listening. 

യൂണിഫോം അലവന്‍സ്

(1) നിങ്ങളും ഞാനും പ്രപഞ്ചദ്രവ്യമാകുന്നു. നിങ്ങളുടെ ഡി.എന്‍. എ യും മറ്റൊരാളിലെ ഡി.എന്‍.എ യും സമാനം. നിങ്ങളിലെ കാര്‍ബണും പൂച്ചയിലെ കാര്‍ബണും ഒന്നുതന്നെ.. വ്യത്യാസം സ്ഥല-കാല-സംഘടന-രൂപങ്ങളില്‍ മാത്രം. ശരീരമാണ് ഈ സ്ഥല-കാല-സംഘടന-രൂപങ്ങള്‍ നിശ്ചയിക്കുന്നത്. ശരീരം തകരുമ്പോള്‍ അതില്ലാതെയാകുന്നു. അടിസ്ഥാന തന്മാത്രകള്‍ ഒന്നായാലും എല്ലാവരും ഒന്നാകാത്തതിന്റെ കാരണമതാണ്. എല്ലാം മൂലകങ്ങളിലും സബ് ആറ്റോമിക് കണങ്ങള്‍ സമാനമാണ്. പക്ഷെ മൂലകങ്ങള്‍ വ്യത്യസ്തവും വ്യതിരിക്തവുമാകുന്നു. എല്ലാവരിലും സൂക്ഷ്മാംശമായി പരമാത്മചൈതന്യം(ജീവാത്മാവ്) ഉണ്ടെന്നിരിക്കട്ടെ. അതുകൊണ്ടു മാത്രം എല്ലാവരും ഒന്നാകില്ല. സൂക്ഷ്മതലം വ്യതിരിക്തത റദ്ദാക്കുംവിധം സമാനമാണ്. സ്ഥൂലതലത്തിലാണ് വ്യതിരിക്തത ആവിര്‍ഭവിക്കുന്നത്. അവിടെയാണ് ഞാനും നീയും ഉണ്ടാകുന്നത്. സൂക്ഷ്മതലത്തിലുള്ള ഒന്ന്, അത് ആത്മാവാകട്ടെ, ആറ്റമാകട്ടെ, ക്വാര്‍ക്കുകളാകട്ടെ എല്ലാവരിലും, എല്ലാത്തിലും സമാനമായിരിക്കും. അതായത് സൂക്ഷ്മാംശങ്ങള്‍ക്ക് 'നിങ്ങള്‍' എന്ന ബോധം നിര്‍മ്മിക്കാനാവില്ല. 

(2) 'നിങ്ങള്‍' ഒരു സ്ഥൂലതല ഉത്പ്പന്നമാകുന്നു-നമ്മെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ശരീരത്തിന്റെ തലത്തില്‍. മതകഥ അനുസരിച്ചുള്ള ആത്മാവ് താത്വികതലത്തിലും കഥയില്ലായ്മയാണെന്ന് സാരം. നിങ്ങള്‍ക്ക് 'ആത്മാവ്' ഉണ്ടായാലും ഇല്ലെങ്കിലും അതൊരിക്കലും 'നിങ്ങള്‍' ആവില്ല. നിങ്ങളിലെ ആണവ-ഉപ ആണവ കണങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ ആവില്ലെന്നത് പോലെയാണത്. ആണവ-ഉപ ആണവ തലത്തില്‍ നിങ്ങളും വേറൊരാളുമായി വ്യത്യാസമില്ല. നിന്റെ ആത്മാവ്-എന്റെ ആത്മാവ്, നിന്റെ ഇലക്‌ട്രോണ്‍-എന്റെ ഇലക്‌ട്രോണ്‍ എന്നൊന്നും പറയാനാവില്ലെന്ന് സാരം! അര്‍ജ്ജുനന്റെ ആത്മാവും ദുര്യോധനന്റെ ആത്മാവും പരമാത്മാവ് അഥവാ ബ്രഹ്മം ആണ്-രണ്ടും സമാനം. അര്‍ജ്ജുനന്റെ ആത്മാവ്, ദുര്യോധനന്റെ ആത്മാവ് എന്നിങ്ങനെ രണ്ട് ആത്മാക്കളില്ല. എല്ലാ ജീവാത്മാവും പരമാത്മാവാണ്. പരമാത്മാവ് ഒന്നേയുള്ളൂ. വ്യത്യസ്ത ശരീരത്തില്‍ കുടികൊള്ളുമ്പോഴും ആത്മാവ് ഒന്നാണ്. പക്ഷെ അര്‍ജ്ജുനനും ദുര്യോധനനും വ്യത്യസ്തരാണ്-അതവരുടെ ശരീരതലത്തിലുള്ള വ്യത്യാസമാണ്.

(3) അര്‍ജ്ജുനനിലും ദുര്യോധനനിലും 'നിന്നു കത്തുന്ന ചേതന'(പരമാത്മാവ്) സമാനമാണെങ്കിലും അര്‍ജ്ജുനനും ദുര്യോധനനുമുണ്ടെന്ന് വ്യക്തമല്ലേ?! അവര്‍ ഭിന്ന വ്യക്തികളാകുന്നതിന്റെ കാരണം അവരില്‍ ഉണ്ടെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന വിശ്വചൈതന്യമല്ല മറിച്ച് അവരിലെ സവിശേഷമായ ദ്രവ്യഘടനയും(ശരീരം) അവരവരുടെ മസ്തിഷ്‌ക്കം സ്വീകരിച്ച വ്യതിരിക്തമായ ബാഹ്യഡേറ്റകളുമാണ്. അത് തകരുമ്പോഴാണ് അവരില്ലാതാകുന്നത്. ശരീരം ശിഥിലമാകുമ്പോഴാണ് അത് തകരുന്നത്. അപ്പോള്‍ വിഷയം ശരീരത്തിന്റെ നാശമാണ്. മഹാഭാരത കഥയനുസരിച്ച് ഈ തിരിച്ചറിവ് അര്‍ജ്ജുനനുണ്ട്. അതാണയാളെ കുഴയ്ക്കുന്നതും ചിന്താകുലനാക്കുന്നതും. അവിടെ ആത്മാവിനെ കുറിച്ചുള്ള കെട്ടുകഥകള്‍ അപ്രസക്തമാണ്. ആത്മാവ് ഉണ്ടായാലും ഇല്ലെങ്കിലും ജീവിതത്തില്‍ അപ്രസക്തമാണെന്ന് സാരം. കാരണം ആത്മാവ് 'നിങ്ങള്‍' അല്ലെന്നത് തന്നെ. നിങ്ങള്‍ ശരീരം തന്നെയാണ്, ശരീരം തകര്‍ന്നാല്‍ നിങ്ങള്‍ നീക്കംചെയ്യപ്പെടും. 

(4) ശരീരം ഉള്ളപ്പോള്‍ മാത്രമാണ് നിങ്ങള്‍ ഉള്ളത്. യഥാര്‍ത്ഥലോകത്ത് ശരീരമില്ലാത്ത 'നിങ്ങള്‍ 'അസാധ്യമാണ്. പക്ഷെ ആത്മീയവാദികള്‍ക്ക് അങ്ങനെ ശരീരരഹിതമായ നിങ്ങള്‍( )ആത്മാവ്) ഉണ്ട്. റഷ്യന്‍ ഭാഷയില്‍ അതിന് 'പ്രേതം' എന്നു പറയും. സ്ത്രീ-പുരുഷ അനുപാതം 10:1 ആയ പ്രേതജനതയുടെ പൊതു യൂണിഫോം വെള്ളയാണെന്നും ബ്രഹ്മജ്ഞാനികള്‍ അറിയിക്കുന്നു. ശരീരം പോലുമില്ലാത്തപ്പോഴും അലച്ചില്‍ കാലഘട്ടത്തില്‍ ഉടനീളം യൂണിഫോം ധരിക്കേണ്ടി വരുന്ന പ്രേതാത്മക്കള്‍ക്ക് ആവശ്യമായ യൂണിഫോം അലവന്‍സ് ലഭ്യമാകുന്നതെവിടെ നിന്നാണ് എന്ന കാര്യത്തില്‍ ബ്രഹ്മജ്ഞാനികള്‍ ദീക്ഷിക്കുന്ന മൗനം കര്‍ണ്ണകഠോരമാണ്.

Prof. Ravichandran. C

Who's afrid of Narendra Modi?

Subject:An Interesting Article in the HINDU Today:
Two co-travellers who surprised the writer with their graciousness, 24 years ago

It was the summer of 1990. As Indian Railway (Traffic) Service probationers, my friend and I travelled by train from Lucknow to Delhi. Two M Ps were also travelling in the same bogie. That was fine, but the behaviour of some 12 people who were travelling with them without reservation was terrifying. They forced us to vacate our reserved berths and sit on the luggage, and passed obscene and abusive comments. We cowered in fright and squirmed with rage. It was a harrowing night in the company of an unruly battalion; we were on edge, on the thin line between honour and dishonour. All other passengers seemed to have vanished, along with the Travelling Ticket Examiner.

We reached Delhi the next morning without being physically harmed by the goons, though we were emotionally wrecked. My friend was so traumatised she decided to skip the next phase of training in Ahmedabad and stayed back in Delhi. I decided to carry on since another batchmate was joining me. (She is Utpalparna Hazarika, now Executive Director, Railway Board.) We boarded an overnight train to Gujarat’s capital, this time without reservations as there wasn’t enough time to arrange for them. We had been wait-listed.

We met the TTE of the first class bogie, and told him how we had to get to Ahmedabad. The train was heavily booked, but he politely led us to a coupe to sit as he tried to help us. I looked at the two potential co-travellers, two politicians, as could be discerned from their white khadi attire, and panicked. “They’re decent people, regular travellers on this route, nothing to worry,” the TTE assured us. One of them was in his mid-forties with a normal, affectionate face, and the other in his late-thirties with a warm but somewhat impervious expression. They readily made space for us by almost squeezing themselves to one corner.

They introduced themselves: two BJP leaders from Gujarat. The names were told but quickly forgotten as names of co-passengers were inconsequential at that moment. We also introduced ourselves, two Railway service probationers from Assam. The conversation turned to different topics, particularly in the areas of History and the Polity. My friend, a post-graduate in History from Delhi University and very intelligent, took part. I too chipped in. The discussion veered around to the formation of the Hindu Mahasabha and the Muslim League.
The senior one was an enthusiastic participant. The younger one mostly remained quiet, but his body language conveyed his total mental involvement in what was being discussed, though he hardly contributed. Then I mentioned Syama Prasad Mookerjee’s death, why it was still considered a mystery by many. He suddenly asked: “How do you know about Syama Prasad Mookerjee?” I had to tell him that when my father was a post-graduate student in Calcutta University, as its Vice-Chancellor he had arranged a scholarship for the young man from Assam. My father often reminisced about that and regretted his untimely death [in June 1953 at the age of 51].
The younger man then almost looked away and spoke in a hushed tone almost to himself: “It’s good they know so many things ...”
Suddenly the senior man proposed: “Why don’t you join our party in Gujarat?” We both laughed it off, saying we were not from Gujarat. The younger man then forcefully interjected: “So what? We don’t have any problem on that. We welcome talent in our State.” I could see a sudden spark in his calm demeanour.
The food arrived, four vegetarian thalis. We ate in silence. When the pantry-car manager came to take the payment, the younger man paid for all of us. I muttered a feeble ‘thank you’, but he almost dismissed that as something utterly trivial. I observed at that moment that he had a different kind of glow in his eyes, which one could hardly miss. He rarely spoke, mostly listened.

The TTE then came and informed us the train was packed and he couldn’t arrange berths for us. Both men immediately stood up and said: “It’s okay, we’ll manage.” They swiftly spread a cloth on the floor and went to sleep, while we occupied the berths.

What a contrast! The previous night we had felt very insecure travelling with a bunch of politicians, and here we were travelling with two politicians in a coupe, with no fear.

The next morning, when the train neared Ahmedabad, both of them asked us about our lodging arrangements in the city. The senior one told us that in case of any problem, the doors of his house were open for us. There was some kind of genuine concern in the voice or the facial contours of the otherwise apparently inscrutable younger one, and he told us: “I’m like a nomad, I don’t have a proper home to invite you but you can accept his offer of safe shelter in this new place.”

We thanked them for that invitation and assured them that accommodation was not going to be a problem for us.

Before the train came to a stop, I pulled out my diary and asked them for their names again. I didn’t want to forget the names of two large-hearted fellow passengers who almost forced me to revise my opinion about politicians in general. I scribbled down the names quickly as the train was about to stop: Shankersinh Vaghela and Narendra Modi.

I wrote on this episode in an Assamese newspaper in 1995. It was a tribute to two unknown politicians from Gujarat for giving up their comfort ungrudgingly for the sake of two bens from Assam. When I wrote that, I didn’t have the faintest idea that these two people were going to become so prominent, or that I would hear more about them later. When Mr. Vaghela became Chief Minister of Gujarat in 1996, I was glad. When Mr. Modi took office as Chief Minister in 2001, I felt elated. (A few months later, another Assamese daily reproduced my 1995 piece.) And now, he is the Prime Minister of India.

Every time I see him on TV, I remember that warm meal, that gentle courtesy, caring and sense of security that we got that night far from home in a train, and bow my head.
(The author is General Manager of the Centre for Railway Information System, Indian Railways, New Delhi. Delhi.leenasarma@rediffmail.com)

ഇതാ ഇവിടെ വരെ......

ഭൌതികതയുടെ പ്രതിഭാസങ്ങളെ മദ്ധ്യത്തില്‍ നിര്‍ത്തി നിര്‍വൃതി കൊള്ളുന്ന ഒരു ദൈവികമായ ഇടപെടലില്‍ ആരംഭിച്ച് ഭൌതിക ജീവിതം നടുവിലും രക്ഷയുടെയും നാശത്തിന്‍റെയും സാദ്ധ്യതകള്‍ ഒടുവിലും കല്‍പ്പിച്ച് മുന്നേറുന്ന ഒന്നാണ് ഒരു കത്തോലിക്കന്‍റെ ജീവിതം. അവന്‍റെ കേന്ദ്രം ചലിക്കുന്ന ഇന്നിലാണ്. ചലിക്കാത്ത നിത്യതയുടെ മായാരൂപമാണ് പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങള്‍ വേര്‍തിരിക്കുന്നതെന്ന് അറിയുന്നവര്‍ ചുരുക്കം, അറിയുന്നവര്‍ ബുദ്ധിക്കു പോലും ഇണങ്ങാത്ത സഭയുടെ സിദ്ധാന്തങ്ങളെ ഒട്ടും മാനിക്കുന്നില്ല.  ക്രൈസ്തവ സഭകളുടെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥ ഇതാണ്. എന്തുകൊണ്ട് സത്യം എല്ലാവരും അറിയുന്നില്ലായെന്ന ചോദ്യത്തിന് ഒരു മറുപടിയേയുള്ളൂ, അധികമാരും അതിനു ശ്രമിക്കാറില്ലായെന്നത് മാത്രം. സത്യം അറിഞ്ഞവര്‍ എന്ന് ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് ഇക്കാണുന്നതല്ല യാഥാര്‍ത്ഥ്യം എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞവരെയാണ്, അല്ലാതെ സത്യത്തെ മുഴുവന്‍ കണ്ടവരെയല്ല. സത്യം അറിഞ്ഞവര്‍ മടങ്ങി വരാറില്ല, അവരതായിത്തിരുകയാണ് സംഭവിക്കുക.യേശു സത്യത്തിലേക്ക് മനുഷ്യരെ നയിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു, സഭ വിശ്വാസികളെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തില്‍ പിടിച്ചു നിര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു; ഇത് രണ്ടും ഒന്നല്ലേയെന്നു ചോദിക്കരുത്, അല്ല. ക്രൈസ്തവ കൂട്ടായ്മകള്‍ വിശുദ്ധ നഗരം വിട്ട് വ്യാപിച്ചപ്പോള്‍ യേശുവിന്‍റെ വചനങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് അനേകം തര്‍ക്കങ്ങളും വ്യാപകമായിരുന്നു. യേശുവിന്‍റെ വചനങ്ങളെ ദര്‍ശനങ്ങളായി കണ്ട് ബഹുമാനിച്ചിരുന്ന ജ്ഞാനവാദികള്‍ ഒരു വശത്തും, അവയെ, സഭയെയും വിശ്വാസികളെയും ഒരുപോലെ നിലനിര്‍ത്താന്‍ പോന്ന മാര്‍ഗ്ഗരേഖകളായി വ്യാഖ്യാനിച്ച സംഘടിത സമൂഹം മറുവശത്തുമായി നിലയുറപ്പിച്ചു. ജ്ഞാനവാദികളും അവരുടെ സിദ്ധാന്തങ്ങളും  വിസ്മൃതിയിലേക്കും സ്ഥാപനവത്കരണ വാദികളും അവരുടെ നിയമാവലികളും പ്രാബല്യത്തിലെക്കും വന്നു. തിരിച്ചറിവിന്‍റെ ഉള്‍ക്കരുത്തില്‍ ജ്ഞാനവാദം ഇന്ന് പുനര്‍ജ്ജനിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ജ്ഞാനവാദം ഉള്‍ക്കാഴ്ച്ചയില്‍നിന്നുരുത്തിരിയുന്നു, യാഥാര്‍ത്യവാദം ബുദ്ധിയില്‍ നിന്നും ഉരുത്തിരിയുന്നു. ഒന്നൊന്നിനു കീഴടങ്ങുകയല്ലാതെ ഈ സംഘര്‍ഷത്തിന് പരിഹാരമില്ല; സത്യം ജ്ഞാനവാദത്തിലായതുകൊണ്ട് രമ്യമായ ഒരു പരിഹാരവും അപ്രാപ്യം. അതാണ്‌ കത്തോലിക്കാ സഭ ഇന്നനുഭവിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ പ്രതിസന്ധിയെന്നും എനിക്ക് തോന്നുന്നു.യേശു സത്യത്തിന്‍റെ ശാസ്ത്രത്തിലേക്ക് കടന്നില്ല, പക്ഷെ, വേദങ്ങളും ഉപനിഷത്തുകളും ഭാരതീയ ദാര്‍ശനിക ഗ്രന്ഥങ്ങളും സത്യം എന്നൊന്നുണ്ടെന്ന് യുക്തിസഹമായും അസന്നിഗ്ദമായും ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുന്നു. 
ഇവയൊക്കെ പരസ്പര വിരുദ്ധങ്ങളല്ല പകരം പൂരകങ്ങളാണെന്നു സമ്മതിക്കാന്‍ കത്തോലിക്കാ സഭക്ക് ഇന്നും കഴിയുന്നില്ല. മറ്റു മതങ്ങളില്‍ സത്യമേയില്ലെന്ന സഭയുടെ കാഴ്ച്ചപ്പാട് ആത്മഹത്യാപരം തന്നെ. ഇന്ന് മനുഷ്യന്‍ ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു, തനിക്കു വേണ്ടി ഒരു പ്രസ്ഥാനം ചിന്തിച്ചാല്‍ മതിയെന്നും പ്രസ്ഥാനത്തിന് വേണ്ടി ചിന്തിക്കുകയാണ് അവന്‍റെ ദൌത്യമെന്നുമൊന്നും അവന്‍ കരുതുന്നുമില്ല. വിശ്വാസിയും മതവും തമ്മിലുള്ള സംഘര്‍ഷത്തിന്‍റെ കാതല്‍ മറ്റെവിടെയുമല്ല.സ്വയം കണ്ടെത്തുകയും അതായിത്തിരുകയും ചെയ്യുകയെന്ന ഭാരതീയ ദര്‍ശനങ്ങളുടെ സത്ത മനസ്സിലാകണമെങ്കില്‍ ഭാരതിയ ദര്‍ശനങ്ങള്‍ പഠിക്കണം. അവ സ്വായത്തമാകുമ്പോള്‍ പുതിയ നിയമം മുഴുവന്‍ ഇവ സ്വാംശീകരിച്ചതാണോയെന്നു തോന്നും. വ്യത്യാസം മനസ്സിലാക്കിയവന് നഷ്ടപ്പെട്ട സുവിശേഷങ്ങള്‍ വായിക്കുമ്പോള്‍ ജ്ഞാനമുഖം നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു പുതിയ നിയമമായിരിക്കും മനസ്സില്‍ തെളിഞ്ഞു വരിക. 
ഒരു വിശ്വാസിയുടെ വളര്‍ച്ച പുറത്ത് നിന്ന് അകത്തേക്കാണ് അല്ലാതെ പുറത്തേക്കല്ല. ഒരു വാഹനത്തില്‍ മുന്നോട്ടു പോകുന്ന നാം ചുറ്റുപാടുകള്‍ പിന്നിലേക്ക്‌ പോവുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടാവുമല്ലോ. നമ്മെ മുന്നോട്ടു കൊണ്ടുപോകുന്ന വാഹനത്തിന്‍റെ പേരാണ്, ധ്യാനം. ധ്യാനം നമ്മെ മുന്നോട്ടു കൊണ്ടുപോകുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ ഭൌതിക ചുറ്റുപാടുകള്‍, ബന്ധങ്ങള്‍, സ്ഥാനമാനങ്ങള്‍, അഭിമാനബോധം, അറിവ്, ജ്ഞാനം, ബുദ്ധി എല്ലാം നാം ഉപേക്ഷിക്കുന്നു. അങ്ങിനെ ചെറുതായി ചെറുതായി ഇല്ലാതാകുമ്പോള്‍ ആരും കാണും, സത്യത്തിന്‍റെ മുഖം. ഇവിടെയാണ്‌ ഉള്‍ക്കാഴ്ച നേര്‍ക്കാഴ്ച്ചയാവുന്നത്. നിശ്ശബ്ദതയില്‍ മാത്രം ചിറകടിച്ചുയരുന്ന ഈ സിദ്ധി വൈഭവം മതങ്ങളുടെ നിര്‍വ്വചനങ്ങള്‍ക്ക് മുകളിലാണ്. ഈ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്ക് മനുഷ്യനെ നയിക്കാന്‍ മടിക്കുന്ന എല്ലാ തത്വ സംഹിതകളെയും മതങ്ങളെന്നല്ല മാരണങ്ങളെന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കേണ്ടത്. മാരണങ്ങള്‍ക്ക് സത്തയല്ല കാതല്‍. അവര്‍ക്ക് മാമൂലുകളും, ആചാരങ്ങളും, അനുഷ്ടാനങ്ങളും, ലിഖിതങ്ങളും പാരമ്പര്യവുമൊക്കെയാണ് പ്രധാനം. ഇതൊക്കെ അമൂല്യമായ ഒരവസ്ഥയിലേക്ക് നമ്മെ നയിക്കാന്‍ പോന്ന വെറും പ്രാരംഭകാല മാധ്യമങ്ങളായല്ല നാം കാണുന്നതെന്നതാണ് വിചിത്രം. ഒന്നാം ക്ലാസ്സില്‍ സ്ലെയിറ്റ് അത്യാവശ്യമായിരിക്കാം, പക്ഷെ സ്ലെയിറ്റല്ല വിദ്യാഭ്യാസം. അനാസിന്‍ കഴിച്ചതുകൊണ്ട്‌ തലവേദന പോയ അനുഭവം പലര്‍ക്കും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടാവും. പക്ഷെ, ആരും അനാസിന്‍ കൊണ്ട് അത്താഴം ഒരുക്കാറില്ല. കത്തോലിക്കാ ധ്യാനപ്രസംഗങ്ങള്‍ മുഴുവന്‍ തെറ്റാണെന്നല്ല ഞാന്‍ പറയുന്നത്. മറ്റുള്ളവരെ ഉള്‍ക്കാഴ്ചയിലേക്ക് നയിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നവര്‍ ഇങ്ങിനെ തൊണ്ട കീറി പ്രസംഗിക്കാറില്ലെന്ന് പറയാതെയും വയ്യ. എല്ലാവരും ഉള്‍ക്കാഴ്ച്ചയോടെ ആണ് വചനം പ്രസംഗിക്കുന്നതെങ്കില്‍  രോഗശാന്തി ശുശ്രൂഷ എന്നൊരു പ്രക്രിയ ഇവിടെ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല. പരി. ആത്മാവിന്‍റെ സൌഖ്യം നേടിയ ആരും മരിക്കാതിരുന്നിട്ടില്ല, ലോക നിയമങ്ങള്‍ ആവിഷ്കരിച്ച സൃഷ്ടാവ് അത് ലഘിക്കുമെന്നും ഞാന്‍ കരുതുന്നില്ല. ഒരിക്കല്‍ പോലും യേശുവോ ശിക്ഷ്യരോ രോഗശാന്തി തരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് ആളെ കൂട്ടിയിട്ടില്ല. ആരോഗ്യം, സൌന്ദര്യം, സമ്പത്ത്, വിദ്യാഭ്യാസം ഇതൊക്കെയാണ് ദൈവാനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ അളവുകോലുകള്‍ എന്ന് ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്ന മതങ്ങള്‍ എത്ര പൊള്ളയായിരിക്കണമെന്നു ഒന്നു ചിന്തിച്ചു നോക്കൂ. സര്‍വ്വതും തന്നു നിങ്ങളെ അനുഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്നല്ല യേശു പറഞ്ഞത്, എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച്‌ എന്നെ അനുഗമിക്കാനാണ്.
വേറിട്ട്‌ ചിന്തിക്കുന്നത് കൊണ്ട് ഒറ്റപ്പെടുമല്ലോ എന്നൊരു തോന്നല്‍, അല്ലെങ്കില്‍ ചുറ്റുമുള്ള സമൂഹത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കാനുള്ള പ്രയാസം ഇതൊക്കെയാണ് ഉള്ളില്‍ നിന്നും ജ്വലിക്കുന്ന ശക്തിയുടെ ശബ്ദത്തെ അനുഗമിക്കാന്‍ നമുക്ക് വിഘാതമായിരിക്കുന്നത്. പക്ഷെ, എത്രമേല്‍ എല്ലാത്തിനെയും അവഗണിക്കുന്നോ അത്രമേല്‍ സത്യം ഓരോരുത്തരെയും സംരക്ഷിക്കുന്നു എന്ന് എല്ലാവരും തിരിച്ചറിയും. മറ്റുളളവരുടെ അനുഭവം അറിഞ്ഞിട്ടാവട്ടെ തീരുമാനിക്കാം എന്ന് കരുതുന്നവരും നിരവധി. അത് ബുദ്ധി, പക്ഷെ, അങ്ങിനെയാരും രക്ഷയുടെ മാര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്ക് വന്നതായി ചരിത്രമില്ല. ‘സത്യത്തിലേക്ക് സഞ്ചരിക്കാന്‍ ധൈര്യം വേണം’, എത്ര അര്‍ത്ഥവത്തായ മഹദ്വചനമാണിതെന്നു ഞാനോര്‍ത്തു. ഉണ്ട്, ധൈര്യം എല്ലാവര്‍ക്കുമുണ്ട്, ആര്‍ക്കുമില്ലാത്തത് ആഗ്രഹം മാത്രം.