ഒറ്റവാതിൽ വീട്!

കുറച്ചു നാളായി റിട്ട. പ്രൊഫ. കൃഷ്ണൻനായർ കടുത്ത മാനസിക സംഘർഷത്തിലായിരുന്നുവെന്നു മകൾ ഡോ. ചിപ്പി മനസ്സിലാക്കിയത്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണശേഷം അദ്ദേഹത്തെ അറിയാവുന്ന ചിലർ പറഞ്ഞതിൽനിന്നായിരുന്നു. പകൽ മുഴുവൻ സർക്കാർ ആസ്പത്രിയുമായി കഴിഞ്ഞുകൂടുമായിരുന്നതു കൊണ്ട് അഛന്റെ പുഞ്ചിരിക്കു പിന്നിലെ ആഴങ്ങളും അതിലെ ഗൂഢാർത്തങ്ങളും ചിപ്പിക്കു ശ്രദ്ധിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. തിന്നാനും കുടിക്കാനും ഉടുക്കാനും സഹായിക്കാനുമാരെങ്കിലുമായാൽ എല്ലാമായല്ലോയെന്നായിരുന്നല്ലൊ താനോർത്തിരുന്നതെന്നും ചിപ്പിയോർത്തു. ഒപ്പം ശുശ്രൂഷക്കു നിന്ന മെയിൽ നഴ്സും അച്ഛനൊരു വിഷമം കാണിച്ചതായി സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നില്ല.

പ്രൊഫ. കൃഷ്ണൻനായരെപ്പോലെ  എപ്പോഴും പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കാൻ കഴിയുന്നവർ വളരെ അപൂർവ്വമായിരുന്നു - അദ്ദേഹത്തെ എല്ലാവർക്കും ഇഷ്ടവുമായിരുന്നു. കോളേജിലായിരുന്നപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തോടു സ്വകാര്യദു:ഖങ്ങൾ പങ്കുവെക്കാതിരുന്നിട്ടുള്ള സഹപ്രവർത്തകർ കുറവ്. എല്ലാത്തിനും അദ്ദേഹത്തിനൊരു പരിഹാരമുണ്ടായിരുന്നു - ഒരു കൊച്ചു ചിരി, ഒപ്പം ഏതാനും സാന്ത്വനവാക്കുകളും. അതിലദ്ദേഹത്തിന്റെ പരിഹാര നിർദ്ദേശങ്ങളുമുണ്ടാവുമായിരുന്നു. അതെല്ലാവരും കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും വേണം കരുതാൻ. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അദ്ദേഹത്തിൻറെയടുത്തു വരുന്നവർ, അദ്ദേഹത്തോടിത്ര നന്ദിയോടും അനിതരസാധാരണമായ ബഹുമാനത്തോടും പെരുമാറുമായിരുമായിരുന്നില്ലല്ലൊ. റിട്ടയർ ചെയ്ത് ഇരുപത്തഞ്ചു വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും അദ്ദേഹത്തിനു സന്ദർശകരുണ്ടായിരുന്നുവെന്നതും കൂട്ടിവായിക്കണം. നാലഞ്ചു വർഷങ്ങൾ മുമ്പു വരെ സ്വന്തം ആ പഴയ അംബാസ്സഡർ കാറുമുരുട്ടി അദ്ദേഹവും സുഹൃത്തുക്കളുടെ വീടുകളിൽ പോകുമായിരുന്നു. ആ കാർ ഇപ്പോഴും പോർച്ചിൽ തന്നെ കിടക്കുന്നു.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടാണ്മക്കളിൽ  ഒരാൾ അമേരിക്കയിലും മറ്റേയാൾ ഓസ്ട്രേലിയായിലുമായിരുന്നു. നാട്ടിൽ ജോലി ചെയ്യുന്ന മകൾ ഡോക്ടർ ചിപ്പിയും, അവളുടെ ഭർത്താവും രണ്ടു മക്കളുമായിരുന്നു കൃഷ്ണൻനായർ സാറിന്റെ കൂടെ തറവാട്ടിൽ. ആൺമക്കൾ രണ്ടു പേരും മാറി മാറി വിളിച്ചിട്ടും നാടു വിടാൻ കൂട്ടാക്കാതിരുന്ന സാറാണ് പെട്ടെന്ന് ഓസ്ട്രേലിയാക്കു പോയത്. അൽപ്പം കൊളസ്ട്രോളും, അൽപ്പം പ്രഷറുമല്ലാതെ കാര്യമായ ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങളൊന്നും അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നതായി ചിപ്പിക്കും അറിയില്ലായിരുന്നു - അതും വീണു കിടപ്പിലായതിനുശേഷം മാത്രം കണ്ടുതുടങ്ങിയത്. അതു മെല്ലെ കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നല്ലോയെന്നു ചിപ്പിയോർത്തു. എല്ലാം ഒരു നിയോഗം പോലെയായിരുന്നെന്നു പറയാതെ വയ്യ. വീഴേണ്ടിയിട്ടു വീണതുമല്ല, കാലൊടിയേണ്ടിയിട്ട് ഒടിഞ്ഞതുമല്ല. നടക്കാറായതേ അദ്ദേഹം രാജ്യം വിട്ടു. ആസ്ട്രേലിയായിൽ ചെന്നു രണ്ടാഴ്ച്ച തികയും മുമ്പ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഹൃദയവും നിലച്ചു - ഒരു ദിവസം, അദ്ദേഹം ഉറക്കമുണർന്നില്ല!

അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വകാര്യ സൂക്ഷിപ്പുകൾ തരം തിരിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് കുറെ കുറിപ്പുകളും കത്തുകളുമൊക്കെ  ചിപ്പിയുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്. കിഡ്നി മാറ്റിവെയ്കാൻ, പഠനത്തിന്, വസ്ത്രം വാങ്ങാൻ, വീട് വെക്കാൻ ...... എന്നു വേണ്ട നാനാവിധ ചിലവുകൾക്കായി അനേകം ലക്ഷങ്ങൾ അദ്ദേഹം ചിലവിട്ടതിന്റെ കണക്കുകൾ കൃത്യമായി അദ്ദേഹം സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു. ഗുണഭോക്താക്കളുടെ നന്ദിക്കുറിപ്പുകളായിരുന്നു ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്ന കത്തുകൾ. പലരും വീട്ടിൽ  വന്നു പോകുന്നുവെന്നറിയാമായിരുന്നതല്ലാതെ കൂടുതലൊന്നും ചിപ്പിയറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.

ബാങ്ക് പാസ്സ്ബുക്ക് ചിപ്പിയെടുത്തു മറിച്ചു നോക്കി. പത്തുലക്ഷം രൂപാ ഇനിയും ബാലൻസുണ്ടായിരുന്നതിൽ. അദ്ദേഹം കിടപ്പിലായതിനുശേഷം ഒരു പൈസാ പോലും അതിൽ നിന്നാരും പിൻവലിച്ചിട്ടില്ലെന്നതു ചിപ്പി ശ്രദ്ധിച്ചു. കഴിഞ്ഞയൊരു വർഷത്തെ കണക്കുകളിലും സംഭാവനകളൊന്നും കണ്ടില്ല. അദ്ദേഹം കിടപ്പിലായതിനു ശേഷം ബന്ധുക്കളല്ലാത്ത സന്ദർശകരെ താൻ വിലക്കിയിരുന്നല്ലോയെന്നു ചിപ്പിയോർത്തു.

താൻ ഒരിക്കലും കാണാതിരുന്ന അഛന്റെ മുഖം ചിപ്പി മനസ്സിൽ ഏറേനേരം കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. മക്കളോരാടും അദ്ദേഹമെന്തെങ്കിലും ബാക്കിവെക്കുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഒരു കുറിപ്പുപോലും അവർക്കാർക്കും എഴുതിയിട്ടുമില്ല. വീതം വെച്ചു കൊടൂത്ത ഫലഭൂയിഷ്ടമായ മണ്ണ് ഒരു തൂമ്പാ പോലും കാണാതെ വർഷങ്ങളായി സർപ്പക്കാവുപോലെ കിടക്കുന്നു. മക്കളെല്ലാവരും ഓരോ വഴിക്കു തിരിഞ്ഞപ്പോൾ അൽപ്പകാലം കൃഷ്ണൻനായർ സാർ കൃഷി നടത്തിയിരുന്നു. ആർക്കുമതിൽ താൽപ്പര്യമില്ലെന്നറിഞ്ഞപ്പോളാണു നിർത്തിയതെന്നു പറയാം. 

ചിപ്പിക്കൊരു കാര്യം മനസ്സിലായി, ആരെയും സ്നേഹിക്കാനോ ആർക്കും ഉപകാരം ചെയ്യാനോ കഴിയാത്ത ഒരു കാലഘട്ടം അദ്ദേഹത്തിനസഹ്യമായിരുന്നു. സഹായിക്കുന്ന മക്കളെയായിരുന്നില്ല, സഹായം സ്വീകരിക്കുന്ന മക്കളെയായിരുന്നദ്ദേഹത്തിനാവശ്യം. അദ്ദേഹത്തിൻറെ ഹൃദയത്തിന് ഒരു വാതിലേ  ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ!